Stampend, gillend en bovenal ronkend biedt het vintage Wolfmother. Nog net zo verankerd in de jaren zeventig als eerst en ja, Led Zep en Blue Cheer zijn nog even aanwezig. Maar daar wordt ook een subtiele vleug The Doors aan toegevoegd in New Moon Rising. En bij het groovy Sundial betoont de groep zich als de schakel tussen Guns ’N Roses en Audioslave. Afsluiter Violence Of The Sun is zowel qua opbouw als klank dan weer erg Pink Floyd. Veel stijlen dus en dat is nu ook het probleem van Cosmic Egg. Wolfmother anno 2009 wil teveel zijn, en dat kan nu ook omdat ze met vier man spelen. Helaas. Een trio is immers scherp en flikkert er geen overbodige effectjes of andere tierelantijnen tegenaan; dat leidt af, kan fouten veroorzaken of zelfs vertragen. De urgentie verdwijnt en ja, dan is zonder die primitieve drive de seks ook weg. De suffe Beatles-pastiche In The Morning maakt dat je libido zelfs het niveau van een pissebed evenaart. Wolfmother is daardoor bijna een pompeuze progband geworden. Het stampt nog wel, maar Cosmic Egg is vooral als een roerei met te veel ingrediënten. Rauw waren ze beter. PHILIPPUS ZANDSTRA
OOR-collega Thomas Snoeijs noemde Taylor Swift onlangs ‘de grote winnaar van de wereldwijde aandachtseconomie’. Een betere omschrijving van de Amerikaanse ...