In de bio bij dit tweede album van The Tubs – Welshmen te Londen – lees ik over muzikante en schrijfster Charlotte Greig, de moeder van zanger/gitarist Owen Williams, die in 2014 zelfmoord pleegde. Ik zoek haar muziek op en vind een prachtige folkversie van Sonic Youths Cotton Crown. Daarmee zijn de albumtitel en de hoes (baby Owen aan de borst bij zijn moeder) verklaard.

In het afsluitende Strange – een ontwapenende jangly gitaarpopsong – zingt hij over de periode na haar overlijden. De rest van de plaat heeft tekstueel een heel andere insteek: in de meeste songs lijkt Williams geobsedeerd door een ex, wat resulteert in zelfhaat en drugsgebruik. Het Tubs-debuut Dead Meat uit 2023 was een heerlijke, sterk aan eighties-indie en postpunk refererende gitaarplaat met stuk voor stuk pakkende songs. Cotton Crown klinkt wat rafeliger, rinkelt nog meer en is vooral feller. Wat gitaarwerk en catchy hooks betreft zijn The Smiths nu referentie nummer 1 (Narcissist, Embarrassing), met het Hüsker Dü van Flip Your Wig als goede tweede in melodieuze punkbeukertjes als Chain Reaction en One More Day. Daarin voel je de urgentie bij Williams bijna uit z’n oren spuiten, en dat met een nog steeds zachtaardig, Lou Barlow-achtig stemgeluid. Zijn moeder is dood en zijn geliefde wil hem niet meer, Williams gooit het er allemaal uit op het hartverscheurend mooie Cotton Crown.