Met hulp van vrienden van zijn favoriete bands (I Am Kloot, Bat For Lashes, The Whip) durfde Garvey de stap wel aan en knutselde hij zijn eerste soloalbum Courting The Squall in elkaar. Een fraai en intiem werkje dat – uiteraard – de nodige Elbow-elementen bevat (alleen de zangpartijen al), maar ook genoeg andere accenten telt (jazz, funk) om op eigen benen te kunnen staan. Garvey kiest voor een rauwe, directe benadering, arrangeert zijn liedjes stukken minder gecompliceerd dan in groepsverband en laat veel songs vanuit een kale drumpartij beginnen. Een beetje zoals de vroege I Am Kloot opereerde, spelend vanuit een livegevoel en vertrouwend op het moment dat gaat komen. Dat zijn heel veel mooie momenten geworden. Het heerlijke James Brown-basloopje dat The Belly Of The Whale dicteert en de blazers die hetzelfde nummer even later richting dEUS duwen, het plechtige Juggernaut – dat samen met het spookachtige Three Bells het dichtst bij Elbow blijft – of het elegante jazzliedje Electricity, het is allemaal weer van een wonderlijke schoonheid en ongekend niveau. De grandeur van een Elbow-productie mag dan ontbreken, Guy Garvey bewijst met Courting The Squall makkelijk zonder te kunnen.