Het is misschien te verwachten van een band die overloopt van de ideeën, maar Squid heeft flink doorgebeund. We zijn pas anderhalf jaar verder sinds de release van O Monolith – het album waarop de band zichzelf opnieuw uitvond – en nu zijn de artrockweirdo’s uit Brighton alweer terug met hun volgende kunststukje. Geen rigoureuze koerswijziging deze keer, eerder een vervolg in de ingeslagen richting.
Hierbij krijgt het vijftal hulp van strijkersensemble Ruisi Quartet, de Deense zangeres Clarissa Connelly en een van de vroege Vampire Weekend gejat e-klavecimbel. Het levert een plaat op die misschien nóg wat ingetogener en melodieuzer is dan z’n voorganger, maar daarmee niet minder intens. De anxiety rock is gebleven, maar eerder in de vorm van een sluimerende, onderhuidse angst dan een paniekaanval. Probeer maar eens niet te huiveren tijdens de onheilspellende coupletten van Blood On The Boulders, dat uiteindelijk uitmondt in zo’n ouderwetse Squidiaanse noiseuitbarsting. Een zeldzaam gegeven, want de meeste climaxen op Cowards zijn van het melodieuze soort. Het Fieldworks-tweeluik zou je zelfs oprecht met het woord ‘mooi’ kunnen omschrijven.
‘Wordt er dan helemaal niet meer gefreakt?’ horen we u geschrokken denken. Natuurlijk wel. In alle hoeken van het album zitten eigenaardigheidjes verstopt: ASMR-achtige fietsspaaksamples, flipperkastgeluiden, ploinkende springveren, dat soort werk. Ook blijft de band vrolijk elementen uit verschillende genres met elkaar versmelten tot iets wat je nooit eerder hoorde. Zoals in afsluiter Well Met (Fingers Through The Fence), waarin klavecimbel en trompet sierlijk om elkaar heen dansen op het ritme van een nerdy negen-achtstemaat. Squid lijkt geen schokeffect meer nodig te hebben om onder je huid te kruipen en drijft op Cowards nog verder weg van z’n noisy roots. Hiermee zetten Ollie Judge en zijn vrienden de deur nog iets wijder open voor een groter publiek, maar zonder aan eigenzinnigheid in te leveren. Aan het eind van de rit is Squid nog steeds datzelfde geflipte stel art school kids met die zingende drummer en tomeloze vernieuwingsdrang. Gelukkig maar.
