Manic Street Preachers is een band die de Grote Vragen des levens natuurlijk nooit heeft geschuwd, maar op Critical Thinking begint de ondervraging van de luisteraar wel heel snel. Het vijftiende album van de Welshmen is nog geen halve minuut onderweg als we al aan de tand gevoeld worden. ‘What happened to your critical thinking?’ klinkt het onder een industriële muur van drums en gitaar.
Los van het feit dat de verhouding tussen album en recensent zo meteen op scherp wordt gezet, is het natuurlijk ook een interessante vraag. Denken we nog wel kritisch na of gaan we met z’n allen vrolijk en blindelings mee in, om maar wat te noemen, de opmars van AI? Absoluut stof tot nadenken dus, materie die in de albumopener in ieder geval verpakt wordt in een vintage Manics-klassieker in de dop.
Maar als we onze kritische denkpet dan maar even opzetten, steekt de rest van het album daar toch wat flets bij af. Behalve de leadvocalen van bassist en tekstschrijver Nicky Wire in de aanstekelijke single Hiding In Plain Sight horen we hier weinig vernieuwing of groei in de sound van de band. Dat hoeft niet erg te zijn, maar aangezien we ook wel eens scherpere teksten van het drietal hebben gehoord, komt het album in zijn geheel toch wat gezapig over. Wie heel graag nog eens een Manics-plaat wilde horen die muzikaal klinkt alsof hij twintig jaar geleden opgenomen had kunnen zijn, zal niet teleurgesteld worden. Maar eenieder die niet echt overtuigd is van de gospel van deze predikers zal door dit relaas niet bekeerd raken.