Suiker huilen, hoe doe je dat eigenlijk? Om een antwoord te krijgen op die vraag moeten we een retourtje Los Angeles boeken, want daar woont Hudson Mohawke tegenwoordig. Als je het persbericht mag geloven, houdt de kleurrijke Schotse beatmaker zich in zijn nieuwe zonovergoten woonplaats vooral bezig met barbecueën, yoga en spinnen. Gelukkig kruipt hij ook nog af en toe achter de machines, getuige zijn derde album voor Warp.

Gelijk maar een waarschuwing: Cry Sugar is in alles veel. Gospelkoortjes op heliumballonnen, dronken strijkkwartetten, razende raveakkoorden, alles komt in een doldriest tempo voorbij op de negentien tracks. Neem Bicstan, een gloeiendhete glowstick-rammer in de vijfde versnelling, inclusief acidgepruttel en meedogenloze kicks. Of het al even extatische Rain Shadow, waarin neonakkoorden een lichtzwaardgevecht aangaan met hotseklotsende arpeggio’s. Weg is de melancholie die de dansplaten uit zijn Glasgow-periode soms kenmerkten . Op HudMo’s derde spat het zoete, zomerse optimisme bijkans uit de groeven. Na afloop kleeft je zakdoek nog uren aan je handen.