Wat krijgen we daar voor terug? De straffe hooks liggen in ieder geval nog altijd voor het oprapen. Aanstekelijker dan in The Less I Know The Better heeft Parker zijn refreinen nooit geschreven. Wie graag een klets galmende psychedelica bij die hitgevoeligheid heeft, is ook heel goed af met The Moment. En hoor die Hofner-vioolbas eens werken; baslijnen zo melodieus dat je zou willen dat je vijf octaven lager kon fluiten. Toch, de overheersende smaak op Currents is ‘zoutloos’. Liedjes als Eventually en Love Paranoia naderen Moby-ambient. Het helpt ook niet dat Parker ons vijftig minuten lang opzadelt met een introspectieve zoektocht naar zijn nieuwe ik. ‘Yes I’m changing / Yes I’m gone / Yes I’m moving on.’ En waarom worden sommige tracks (Nangs, Gossip) na een minuut sfeerschepperij afgebroken? Zijn die bedoeld als intermezzo? Zodat er rustig een sigaretje gerookt kan worden? Nou ja, enfin. Alles bij elkaar is het geen slechte plaat – we hadden alleen een zeer goede verwacht, met of zonder gitaren. Dat is Currents niet geworden. Dat is jammer.