Wat speelt zich daar allemaal af, in die bovenkamer? ‘Whitney en Britney?’ Prefereert hij nu het theater boven zijn zolderkamer? ‘Schrijft hij het liefst met blauw?’ Spinvis heeft een tweede album uit. ‘En niemand zingt meer over bloesem in de tuinen van Mexico.’ Het succes van de eerste cd (2002) overtrof de stoutste verwachtingen. ‘Ik wil niet weten wat dat geintje uiteindelijk nog heeft opgeleverd.’ Bij dat titelloze debuut verwachtte niemand iets. Met Dagen Van Gras, Dagen Van Stro is dat helemaal anders. Gelukkig zit Spinvis daar helemaal niet mee. Hij doet toch altijd alles anders. ‘Ik heb geen mening over motorcross, Hollywood, poloshirts en hoe de hele winkel loopt. Ik wil alleen maar zwemmen.’ Maar niet in het geld. Anders maak je wel een commerciëler product. Dit tweede studioalbum heeft duidelijk wat meer tijd nodig dan het eerste. De songs zijn rustiger, minder pakkend en stukken subtieler. Maar niet qua tekst. Erik de Jong fluistert vaak de meest wonderlijke dingen. ‘Niet op die plank met je poten, dan veert hij niet eikel!’ Hij gaat nog beter om met zijn beperkingen als zanger en speelt zijn ware kracht beter uit. Prijsnummer Lotus Europa is elf minuten praatzang met een tekst die na vijftig keer luisteren nog nieuwe aanknopingspunten biedt of voor nog meer verwarring zorgt. ‘Dan ga ik zeker zingen / Heel vieze liedjes waarvan ik niet weet dat ik ze ken / Of blaffen / Mijn God, misschien ga ik wel blaffen / God, wat een vreselijk einde.’ Spinvis bevindt zich in een geheel eigen wereld. ‘Kus me dan en bijt mijn tong af.’ Zijn werk bevat een geheel eigen ritme en een typerende klankkleur. Bovenal speelt de zachtaardige maker met woorden, veel woorden, en gaat zijn voorkeur steeds meer uit naar echte instrumenten van echte muzikanten. Zoals met zijn band, samengesteld om het onmogelijke op het podium waar te maken. Net echt. Samen met zijn allen in een busje door het land. ‘Laat je spullen hier maar staan / Die staan hier best en loop even mee met de stewardess.’ Op het eerste gehoor losstaande zinnen krijgen bij Spinvis altijd meer betekenis vanwege de omgeving waarin ze zich bevinden. Het grotere verband is indrukwekkend, inspirerend, intrigerend. Het op een werk van de Antwerpse dichter Gust Gils gebaseerde Aan De Oevers Van de Tijd, met een prachtige cello en tweede stem van Saartje Van Camp, is zelfs van Lennon-achtige kwaliteit. ‘Je boek ligt in de tuin / ‘t Is zo te zien nog vroeg, misschien een uur of twee.’ Word ik hier stil van of wil ik juichen? Valt ondanks al die geleende tekstfragmenten trouwens helemaal nog niet mee om een beetje (on)samenhangende surrealistische recensie te schrijven. Levert wel nog meer respect op. ‘Kus me dan en bijt mijn tong af.’ WILLEM JONGENEELEN