Britse broers in bands. Het neigt soms naar Kaïn en Abel. Animositeit werkt ook verlammend, zeker bij The Jesus And Mary Chain, sinds 1985 nukkig noisepopicoon uit Schotland. Tien jaar terug waren er blijkbaar al nieuwe liedjes geschreven, maar William en Jim Reid deden er lang over om ze op te nemen. Nu is Damage And Joy er.

Het saillante? Jim zingt in Facing Up To The Facts over hun relatie: ‘I hate my brother and he hates me / That’s the way it’s supposed to be’. Even later laat hij weten: ‘Don’t worry, be happy’. Lekker lijpe lui? Ja. Zo verpletterend als het invloedrijke debuut Psychocandy is Damage And Joy niet. Maar hun zevende studioalbum is een uitstekende indiepopplaat waarop de Schotse veteranen weer met genoegen feedback en ander gitaarlawaai koppelen aan efficiënte melodieën. Ze hebben hulp van Bernadette Denning, die in het Pixies-achtige Always Sad glansrijk de rol van Kim Deal vervult. In het aan Sonic Youth gelieerde Simian Split meent Jim een bekentenis te moeten doen over Kurt Cobain. William (58) en Jim Reid (55) mogen dan oud van lijf en leden zijn, ze zijn verrekte jong van geest. Damage And Joy biedt jeugdig elan en onbevangen compromisloosheid. Plus dynamische indierock met gehoorschaderisico’s en levensvreugde. Inderdaad: don’t worry, be happy. De clichéconclusie? Het was het lange wachten waard.