Hadden de teksten op dat album nog de diepgang van een pepernoot – best verfrissend, want niets mis met een pretentieloze, zonnige popplaat op zijn tijd – op Dancing At The Blue Lagoon hebben zowel de muziek als de teksten meer om het lijf. Hier en daar kruipt de weemoed stiekem naar binnen. De plaat zakt wat in als de sfeer een te hoog Jack Johnson-gehalte heeft (in Backstroke en Champion); niet onaardig, maar dat kennen we nu wel. Interessant wordt het als de nummers leunen tegen die van Vampire Weekend, zoals in Moony Eyed Walrus, Hella en A Shadow In The Dark, liedjes met vrolijke gitaarloopjes en pakkende refreinen. Al met al een fijne zomerplaat. Met een coole hoes bovendien.

Cayucas speelt 17 september in Paradiso (Amsterdam), 18 september op Incubate (Tilburg) en 24 september in Trix (Antwerpen).