Dan Bejar zweeft al drie decennia ongrijpbaar door het poplandschap. Hoewel hij sinds meesterwerk Kaputt uit 2011 iets van een vaste vorm heeft gevonden, lijkt hij nog steeds op een mistbank die razendsnel opduikt, optrekt en door verregende steegjes wervelt. John Collins tekende wederom voor de productie en mix; zodoende stijgt de kwaliteit van het popimpressionisme ook op Dan’s Boogie naar grote hoogte.

Met de ingrediënten die in een andere samenstelling een gladde popplaat zouden opleveren, bereiden ze iets wat nog het meest doet denken aan het aftasten van de grens tussen Dan Bejar en Destroyer. Vervormde disco, schurende gitaren en poppende bassen zijn de verrekijkers, het papier en het potlood. In single Bologna verdwijnt Bejar haast letterlijk achter de horizon en laat zelfs een andere stem aan het woord. Eerder, in The Ignoramus Of Love, lijkt er frustratie te zijn: ‘X marks the spot / The whole thing’s an X’, zingt hij.

Eenduidigheid is nog steeds moeilijk te vinden, maar betekenis is er zeker. In het neurotische Hydroplaning Off The Edge Of The World worden associaties op elkaar gestapeld en de theaterspot neemt met ieder woord een andere plek in. Sleutelstuk is Cataract Time: haast acht minuten overpeinzen, maar het had nog langer gemogen: ‘Been on the road too long / Carve yourself out of illusion / Take the long way round a setting sun.’ Een gesprek tussen de façade en alles dat er achter ligt – en de conclusie dat het één niet kan bestaan zonder het ander. Een haast ondoorgrondelijke aanwinst voor een galerie vol ondoorgrondelijke prachtstukken.

Word nu lid van OOR en ontvang Dan’s Boogie op lp als welkomstgeschenk! Bekijk hier het aanbod.