Pearl Jam lijkt er weer zin in te hebben. De laatste door de pandemie uitgestelde Gigaton-shows werden vorig jaar nog afgewerkt en het vijftal uit Seattle nam ook alweer een nieuw album op in de Shangri-La-studio in Malibu, Californië. In drie weken en praktisch live, volgens het persbericht. Onder begeleiding van wonderproducer Andrew Watt, de man die de Stones weer aan de praat kreeg en die naast alles van Dua Lipa tot Post Malone ook Eddie Vedder’s Earthling uit 2022 deed.
Opvallend: zowel Watt als gitarist Josh Klinghoffer (ex-Red Hot Chili Peppers en tourbandlid van Pearl Jam) krijgt de volle speel- en schrijfcredits. Dark Matter lijkt een vrij spontaan project, dat tussen de liveshows door is opgenomen. Zo klinkt dit twaalfde album ook wel, al komen Pearl Jam-platen niet snel overdacht over. Dark Matter verrast nergens en dat is eigenlijk wel goed nieuws. Want Dark Matter irriteert ook nergens met opgewaardeerde jamsessies, te lompe punkuitspattingen of andere gekkigheden.
Pearl Jam speelt bevlogen en geïnspireerd in jachtige rocksongs en warmbloedige rustpunten, en geen stuk wordt onnodig lang opgerekt. Opener Scared Of Fear is zo’n bevlogen rocker met ook Vedder in topvorm. ‘We used to laugh, we used to sing, we used to dance, we used to believe’, zingt hij. Na de stevige oproep tot activisme React, Respond (‘Don’t react, respond’) volgt hoogtepunt Wreckage, een stemmige folkrocksong met pit die in de verte aan Tom Petty doet denken. Vedder pakt je gelijk in en de melancholieke melodielijn is sterk. In die categorie zijn ook Won’t Tell en vooral Something Special – een ode aan zijn dochters – de moeite waard.
De om een bonkige gitaarriff heen gebouwde en als single uitgebrachte titelsong en de enige echte punkrocker Running moeten het vooral van de geëngageerde insteek hebben, die overstijgen de middelmaat niet. Tijdens Upper Hand en Waiting For Stevie kunnen de aanstekers in de lucht, dit soort alternatieve powerballads (mag je het zo noemen?) ligt Pearl Jam goed. Zoals vaak is het meeste songmateriaal degelijk en stijgt de band een paar keer boven zichzelf uit. Dark Matter voelt niet echt als donkere materie, maar als het werk van rockveteranen die er plezier in hebben en zelfs weer een zekere geldingsdrang uitstralen.
