Dat O’Brien barst van het talent is al jaren bekend. Becoming A Jackal (2010) was een veelbelovend maar iets te wollig geproduceerd debuut. Zijn richtingloze tweede album {Awayland} (2013) bevatte teveel elektronisch gehannes en cynische moeilijkdoenerij: een writers block verstopt onder een laag experimenten. Alleen Nothing Arrived stak er met kop en schouders bovenuit: het beste liedje dat O’Brien ooit schreef. Een groot deel van Darling Arithmetic komt in de buurt van dat niveau, maar het is vooral de insteek die werkt. O’Brien zingt over de liefde en relatieperikelen in bescheiden en smaakvol vormgegeven, folky liedjes. Intiem maar niet ongemakkelijk, goudeerlijk maar geen moment melodramatisch. In Hot Scary Summer zijn ‘pretty young homophobes’ op zoek naar een matpartij. Het lijkt op O’Briens coming out: ‘You got good at pretending.’ Darling Arithmetic is een louterende plaat, waarop het masker af gaat. Conor O’Brien heeft zijn talent hier onder controle gekregen. Nogmaals: een krachtige en betekenisvolle singer-songwriterplaat.