Met Dawn komt de cirkel weer rond. Ry X’ eerste soloplaat bevat zowel Berlin, de single waarmee het allemaal begon, als nog eens tien nieuwe liedjes in dezelfde stijl. Cumings muziek is in essentie niet zo heel erg bijzonder. Zoals zoveel singer-songwriters schreef hij zijn nummers achter de piano of met een akoestische gitaar op schoot. En ook Cumings stemgeluid – een hemelse falset – is niet echt uniek, want die klinkt vaak net als die van James Vincent McMorrow. Ry X onderscheidt zich vooral van de meute met de verdere aankleding van zijn naakte songs. De intieme liedjes zitten vol prachtige, zijdezachte nuances. Een extra fluisterstemmetje hier, een kleine synthlijn daar. Zo nu en dan wordt er makkie an, zoals een Westlander zou zeggen, een denkbeeldig gordijn opgetrokken waar dan een bescheiden strijkersensemble of een elektronisch instrument achter blijkt te zitten. In Beacon leidt dit foefje tot een climax waar je wakker van schrikt. Want het grootste probleem van Dawn is dat het een wel erg dromerige bedoening is. Pas tegen het einde van de plaat brengen dance-achtige baslijnen wat leven in de brouwerij. Ry X maakt prachtige singer-songwritermuziek voor de late uurtjes, maar mist op Dawn duidelijk de input van zijn partners in The Acid en Howling.