‘Leg het me uit,’ zingt Eva van Manen. ‘Maar liever zonder woorden, omdat ik gestoord word van al die tekst heel de dag / Ik wil het voelen.’ En daarmee vat ze op een bepaalde manier haar eigen werk uitstekend samen.

De Diepte In barst van de tekst. Van Manen struikelt er soms haast over en voor de luisteraar is het al helemaal niet eenvoudig te volgen, ook omdat ze zinnen graag halverwege afkapt om met een nieuwe verder te gaan en dan weer een stap terug te doen. ‘Rijmen, rijmen, rij me, rij met mij / De stad uit, de snelweg, vertel me / Wat je nu voelt, wat is je doel, niet zo bedoeld, wat je nu voelt.’ Ja, het zijn woorden, maar abstracte woorden – lege woorden zou ik haast zeggen, in de goede zin van het woord: je kunt ze zelf van betekenis voorzien. ‘Wat ik doe wil ik graag voelen’, zingt ze ergens. ‘Soms is het koud, maar van binnen is het warm.’ Je kunt er alle kanten mee op en dat is hier de kracht. Het draait hier, ondanks al die woorden, toch vooral om het gevoel.