Ik ben er nog niet uit. Is het een kwestie van er meer gewend aan raken of wordt Borokov Borokov echt per maand beter? Minder maf kun je dit trio Vlamingen (de ritmetandem van wat ooit Bed Rugs was, aangevuld met de even veelzijdige als veelgeprezen kunstenaar Boris Van den Eynden) toch amper noemen.
Dit is de opvolger van Enkel Duetten (2020), hun experimentele vorige worp waar in ieder nummer een even onverwacht als geslaagd samenwerkingsverband aangegaan werd. Enkel duetten zijn het dit keer niet, maar wel acht van de negen tracks. Die werkwijze werkt voorbeeldig voor deze elektronicakunstenaars, die steeds pakkendere beats en synthesizerlijntjes verzinnen en die naar hartenlust laten invullen met… ja, wat eigenlijk? Dat verschilt per nummer, want ook de keuzes van de mensen met wie ze het duel aangaan (lees: iedereen krijgt carte blanche en werkelijk alles lijkt aan het toeval te worden overgelaten) is op zijn zachtst gezegd verrassend divers.
Wie of wat hoor je? Er zijn bijdragen van Kanna Sato, Huub Prins, De Witte Kunst, Isolde Van Den Bulcke, Miaux, Elko Blijweert, Lotte Vanhamel en Dennis Tyfes in het Japans, Nederlands, Engels en zaken die op Frans en een Slavische taal lijken. Soms denk je even aan Fulko, een foute discofilm uit de jaren tachtig of Kamagurka, soms ook aan Alan Vega, Goldband, Yellow Magic Orchestra en nog zo het een en ander. Het resultaat van al die vrije kunst – over van alles en nog niets – zorgen er op het eind vreemd genoeg toch voor dat alles helemaal als typisch Borokov Borokov klinkt. Oké, absurdisme ten top. Maar wat is deze ontdekkingstrip verdomd lekker om steeds opnieuw met een big smile naar te luisteren en heftig op te dansen.
