Want als een album over de leven gaat, dan wil je ook alles horen. De pijn, het verdriet, het geluk, de gekte en de euforie. Maar de leven van Sef is blijkbaar vlakker, of hij houdt het een en ander achter. Het gaat hem in zijn teksten vaak nogal goed, met af en toe de kanttekening dat er ook dalen zijn naast de pieken, al horen we daar amper over. Alleen op De Wereld In schiet hij even uit met een prachtige tekst over ongeduld en de beperkingen van binding. Maar daar blijft het bij. De muziek werkt ook al niet mee. Veel cleane electropop, niet heel bijzonder en Sef heeft zelf niet de stem om veel af te wisselen. Het blijft dus vlak, in teksten en muziek. En dat is zonde, we hadden veel meer verwacht van De Leven. ALEX VAN DER HULST