Met Miracle Mile en Lost That Easy trekt de band overtuigend de lijn van de poppy voorganger door en het trage Tuxedos zorgt voor een kippenvelmomentje, maar het gros van het materiaal – het titelnummer en Bitter Poem voorop – komt door het totale gebrek aan productionele glans maar matig uit de verf. Het rafelrandje dat normaal gesproken zo goed bij Cold War Kids past, gaat zelfs tegenstaan. Tel daarbij op dat de geforceerd aandoende elektronische elementen die opduiken in Lover Phase en Bottled Affection het album weinig goed doen en je moet concluderen dat Dear Miss Lonelyhearts van alle Cold War Kids-platen het minst geslaagd is. TOM SPRINGVELD