Intussen is de discografie er niet minder grillig op geworden, want ze maakten in 2012 ook nog de soundtrack voor een videogame, Max Payne 3. Nu stel ik me voor dat je van een klusje als dat laatste een behoorlijke tik van de industrieel-elektronische molen krijgt en dat is dus precies waar Death Magic van getuigt. Kortom, de scherpste randjes – de noise, de excentriciteit, de onvoorspelbaarheid – zijn er inmiddels wel vanaf. Resteert een band die doet wat eigenlijk al zoveel vaker én beter gedaan is: de spanning opzoeken tussen lichtjes schurende industrial – soms dansbaar, soms diep buigend voor aartsvaders als The Young Gods – en toegankelijke, vaak zelfs vederlichte (zang)melodieën. In de gamewereld zijn Stonefist, Flesh World en draakjes als Dark Enough, Life en L.A. Looks vast al monsterhits. Ikzelf zet, eh, The Young Gods nog maar eens op.