U snapt, de praktijk is anders dan de zanger ons voorhield. Wat zouden we Brendon er graag voor haten, maar hallelujah (toevallig de naam van track nummer drie) wat is het catchy allemaal! En ja, met name in Don’t Threaten… klinkt Panic! At The Disco precies zoals labelmaatjes Fall Out Boy, maar wat zou het? Een hit is een hit. Na een nummer of vier gaat het echter mis. De diepgang – bijvoorbeeld op ondergewaardeerde plaat Pretty. Odd. (2008) – die Panic! At The Disco had toen tekstschrijver en gitarist Ryan Ross nog deel uitmaakte van de band komt nooit meer terug. Zelfs in de meer ‘serieuze’ nummers, waarin Urie wel degelijk reflecteert op zijn verandering van dronken party boy naar getrouwde man, blijft het oppervlakkig. Panic! At The Disco is een beetje zoals Hubba Bubba-kauwgom: eerst heel erg lekker, maar de smaak is er na vijf keer kauwen af. Tegen de tijd dat we bij afsluiter (en intens lelijke pianoballad) Impossible Year zijn gekomen, blijft er alleen maar een vieze smaak over.