‘6.6.06,’ kondigt de hoes van het promo-exemplaar de releasedatum aan. Met een ‘0’ aan het jaartal geplakt, vermoedelijk om ongewenste associaties te voorkomen . . .

Alsof we niet wisten dat de vier gothrockers uit de Bay Area ergens tijdens het afgelopen anderhalf decennium hun ziel aan de duivel hebben verkocht. Hoe kun je anders verklaren dat AFI met elke plaat een volstrekt nieuwe muzikale context weet te scheppen en daarbinnen uitstekende, krachtige melodierijke nummers weet te schrijven? De eerste drie tracks, inclusief single Miss Murder, mag je gerust overslaan. Die zijn ongetwijfeld bedoeld voor de conservatieve fans die de punkrock van AFI’s begintijd nog steeds missen. En voor de marketingafdeling van de platenmaatschappij, die radiovriendelijke hits wil hebben. Met het vijfde nummer, Interview, barst het feest echt los. Binnen het tijdsbestek van een half uur word je blootgesteld aan een overvloed aan spectaculaire ideeën, die je vandaag dag zelfs op twee uur durende dubbelalbums van topbands niet meer tegenkomt. En dat terwijl AFI niet eens echt origineel is. Wat gitarist-songschrijver Jade Puget doet, is niets anders dan creatief plukken uit de meest diverse werelden, waaronder die van Van Halen, The Cure, Interpol, U2 en zelfs Jefferson Starhip. Maar de inventiviteit waarmee hij van de geleende elementen een synthese bouwt, is fascinerend. Zijn voornaamste cohort daarin is drummer Adam Carson, wiens moedige ritmekeuze geen grenzen kent. Ten slotte zorgt de karakteristieke oerpijn in de stem van zanger Davey Havok ervoor dat zelfs de meest euforische tracks, zoals The Missing Frame, een typische, duistere AFI-klank krijgen.
Decemberundergound is een meesterwerk. Helaas van een nog steeds veel te onbekende act. IVAN VAN VLIET-HERSKOVITS