Soms zit je er als goedwillende popjournalist faliekant naast. Zo schreef ik Parkway Drive na de release van Horizons (2007) af als het ‘zoveelste metalcorebandje’. Maar vanaf het moment dat de plaat in de winkel lag, profileerde de Australische band zich als de absolute vaandeldrager van de metalcore . . .

Een band die met indrukwekkende liveshows zelfs de grootste scepticus om kreeg. Aan Parkway Drive nu de schone taak die indrukwekkende sound op een album te vangen. Nou, dat is gelukt. Deep Blue is een wervelwind van een plaat geworden. De vele tempowisselingen zorgen voor een aangenaam afwisselend geheel. Bovenal bestaat Deep Blue uit goede nummers, met krachtige melodieën en de voor de band zo kenmerkende breakdowns. Die breakdowns halen overigens op momenten wel het tempo eruit, zoals op Deliver Me en Karma. Aan de andere kant zijn het diezelfde breakdowns die Pressures tot het beste nummer van het album maken. Parkway Drive mag zich met Deep Blue in hetzelfde rijtje scharen als Killswitch Engage en As I Lay Dying. En dat is een hele prestatie. Jammer alleen dat de plaat afsluit met het ongeïnspireerde Set To Destroy. Tip: negeren dat nummer en de overige twaalf koesteren.