Definitely Maybe (1994) is een van de grote debuutplaten uit de popmuziek. Met majestueuze Britpopklassiekers als Shakermaker, Live Forever, Supersonic en Cigarettes And Alcohol is het een statement, een mijlpaal en al dat soort superlatieven die je over een album kunt roepen.

Anders dan je zou vermoeden was de totstandkoming van de plaat verre van gemakkelijk. In het najaar van 1993 ging de band de Monnow Valley-studio’s in Rockfield in met producer David Batchelor. Ontevreden met het resultaat ging Oasis vervolgens op eigen houtje aan de slag in de Sawmills-studio in Cornwall. Noel Gallagher nam daar zelf de productie op zich, geassisteerd door Mark Coyle, de roadie van Inspiral Carpets.

Die opnames zouden uiteindelijk worden uitgebracht, maar pas nadat ze door Owen Morris opnieuw waren gemixt. De jubileumeditie van het album laat opnames van beide sessies horen, voor de gelegenheid opnieuw gemixt door Noel Gallagher zelf. Daarbij valt op hoe weinig de sessies voor elkaar onderdeden. Met andere woorden: met een andere geluidsmix had Oasis zich de tweede sessie kunnen besparen. De definitieve versies klinken net iets meer uitgesproken, maar ook de outtakes spatten uit de speakers.

En als dat al geen reden genoeg is om de jubileumeditie aan te schaffen is er aan het eind de demo van Sad Song, een prachtig liedje dat geheel ten onrechte werd weggestopt op een promosingle. Oasis grossierde in 1994 in goede songs en barstte van het zelfvertrouwen. En dat hoor je.