Meestal is het niet zo’n goed idee: ouder wordende punkrockers, die ver uit elkaar wonen en elkaar via mail stukjes van nummers toesturen om zo een album te maken. We hielden ons hart dan ook vast voor Hypercaffium Spazzinate, het pas zevende album van Descendents, u weet wel, die . . .

Vanaf het moment dat de eerste gitaren klinken en drummer Bill Stevenson aftikt in opener Feel This zijn we echter gerustgesteld: dit gaat een lekker ongecompliceerd punkplaatje worden. Milo Aukerman klinkt nog altijd alsof ie z’n stembanden ieder moment kapot kan maken, de nummers zijn lekker kort (slechts drie van de zestien tikken de drie minuten aan) en de teksten zijn nog net zo gevat als dertig jaar geleden. On Paper bijvoorbeeld, met zinnen als ‘I mean no harm, but I’ve got the charm of a murdering serial raper’, of Testosterone, waarin Aukerman put uit zijn ervaring als moleculair bioloog. En ook al zijn de bandleden inmiddels aardig op leeftijd, ze hebben nog steeds dezelfde problemen als toen ze jong waren. ’Yeah I’m not going to choose to be a victim of me / I’m not going to let myself be, a victim of me’, zingt de frontman in het door Stevenson geschreven Victim Of Me. De vijftig gepasseerd en nog steeds onzeker. Zo heeft ieder nummer, hoe kort ook, wel een eigen verhaal en is Hypercaffium Spazzinate een verdomd verslavende plaat van vier punkprofessoren die gewoon doen waar ze goed in zijn. Ik kan niet op wachten op Milo Goes To Retirement Home, over een jaar of tien.