Niet dat Destroyed. een slecht album is. De glitchy electro van opener The Broken Places is fraai. Met Sevastopol zoekt Moby aansluiting bij Berlijnse minimal. Aardige poging. Ook Lie Down In Darkness, een soort elektronisch soulnummer, is aardig. En daar zit ‘m nu juist het probleem. Of Moby nu oude tijden wil doen herleven of een poging doet melancholische popliedjes – waarvan er een aantal op dit album staan – te schrijven, het resultaat klinkt zo ontzettend braaf, zo ontzettend niksig. Dat is natuurlijk niks nieuws, want dat is al jaren z’n probleem. Mijn advies aan Moby? Eerst het heilige vuur hervinden, dan pas weer een album maken. THEO PLOEG