‘Destroyer is de naam. Ik ben er in een maand behoorlijk verslaafd aan geraakt’, schreef Koen Poolman in 2006 in zijn recensie van het destijds nog ‘tot de importbakken veroordeelde’ Destroyer’s Rubies. Ruim dertien jaar later vinden we de muziek van Dan Bejar ook in het reguliere vak, maar ondergewaardeerd is hij nog steeds, terwijl er ook aan het verslavende effect dat zijn muziek op mensen heeft niets veranderd is.