Destroyer’s Rubies is de zevende cd van Destroyer. Wat in 1996 begon als lo-fi-eenmansband van Dan Bejar uit Vancouver, non touring bandlid van The New Pornographers (hij schreef en zong enkele liedjes), is inmiddels uitgegroeid tot een hecht sextet, waarin naast bas, gitaar en drums plek is voor keyboards, harmonica, vibrafoon, tenorhoorn en trompet en met wie Bejar nu uitgebreid door Noord-Amerika toert. Bejar geldt daar als een van de talentvolste tekstdichters van zijn tijd. Zijn liedjes zitten vol cynisme, minachting, hoop, humor, waarbij hij – op snerende, Dylaneske toon – voortdurend naar zijn eigen bestaan als muzikant lijkt te refereren. Zijn platen, met name Streethawk: A Seduction (2001), die als zijn beste wordt beschouwd, vertellen de sage van de indierocker die het maakt en worstelt met zijn nieuwverworven status, al blijft het meestal vaag waarover zijn mooi geformuleerde zinnen nu precies gaan. Hij brengt ze met een krakende, hoge stem – niet echt een fraaie zangstem, maar wel één met karakter. Hij heeft wel wat van de jonge Bowie, vooral als hij aanzet. Zijn toon is bijtend, maar ook liefdevol. ‘Don’t worry about her, she’s been known to appreciate the elegance of an empty room,’ zingt hij in het negen en een halve minuut durende openingsnummer Rubies. Krassende gitaren, extatische drums en dromerige synths onderstrepen onmiddellijk het ambitieuze karakter van Destroyer’s Rubies. Soms blijft ‘westcoast maximalist’ Bejar ook heel dicht bij zijn slaapkamerverdriet (en dus het Liedje), tokkelt hij wat op zijn gitaar, speelt jazzlicks (Painter In Your Pocket) en gebruikt hij ook geen moeilijke metaforen maar heft een van zijn vele lalala-refreinen aan. Die zwierige refreinen geven zijn complexe liedjes iets theatraals, een kwaliteit die bijvoorbeeld ook de muziek van Arcade Fire, Bright Eyes en The Decemberists bezit. Bejar heeft ook wel iets ‘Europees’: iets van Brecht en Brel, plus een duidelijke fixatie op English Music (‘when brilliance is a taste for suffering’; op Streethawk) en Europese cultuur en meisjes (European Oils). Het lome slotnummer Sick Priest Learns To Last Forever roept beelden op van Pavement als barband in Texas. Lekker ongeconcentreerd. Spelen tot de fles leeg is. Destroyer is de naam. Ik ben er in een maand behoorlijk verslaafd aan geraakt.