Enerzijds is daar de melancholie, zoals de bijna shoegaze-achtige tonen van het titelnummer, laverend tussen onbegrip en hoop. Bij het langzaam ontvouwende Beauty School ook weer die emotie, met een vleugje Cure. Maar tegelijk kan de ziekelijke woede van CMND/CTRL zich meten met de furie van Around The Fur. Net zo getwist is het koortsige Prince. Maar nergens vervalt Deftones in blinde woede. Opvallend daarbij zijn de samples, die deze keer de sound tot een meer etherische en kalmerende ervaring maken, zonder daarmee de bijtende agressie teniet te doen. De spanning blijft door de hele plaat verweven en kent daardoor ook geen vullertjes. Diamond Eyes grijpt je bij de keel; het is gesmoorde woede en toch ook stiekem de hoop op een goede afloop. Kippenvel. Daardoor is dit de beste plaat sinds White Pony. Kom maar door met dat jaarlijstje. PHILIPPUS ZANDSTRA