In nog geen vijf minuten zit je in een andere wereld en snap je waar bands als Dredg, Thursday en ons eigen Face Tomorrow de mosterd haalden. De teksten van Jeremy Enigk hebben nog niets aan kracht ingeboet; hij gebruikt niet overdreven veel woorden, maar weet in combinatie met de krachtige gitaren – die met terugwerkende kracht toch wel iets weg hebben van de Dischord-sound – een dromerige sfeer neer te zetten. Diary is een meeslepende plaat, die onder je huid gaat zitten. Na de release (1994) begon het al snel te rommelen binnen SDRE. Enigk bekeerde zich tot het christendom en vervreemdde zich van de andere bandleden. Toen in 1995 hun tweede album uitkwam, was de band dan ook al uit elkaar. Men leverde Sub Pop een plaat af zonder titel of artwork. Het label distribueerde de cd als LP2, maar al snel ging ie door het leven als The Pink Album. Wat opnieuw opgenomen b-kantjes, restmateriaal van Diary en nummers waarvan Enigk de teksten pas bedacht terwijl de rest van de band de muziek inspeelde. LP2 is moeilijk te doorgronden, met vreemde overgangen en bizarre teksten. Een interessante plaat van een band in een ongelooflijke identiteitscrisis. Voor bezitters van de originele platen zijn deze heruitgaven niet bijster interessant. Voor iedere andere moderne rockliefhebber is het verplichte kost: kopen, luisteren en kaartjes kopen voor dat langverwachte concert. Levende legendes zijn er niet zoveel in de emo namelijk.