In The Dogs Never Sleep wordt een hartverscheurend ‘I am so tired, I am lost now’ gevolgd door ‘Don’t give up, this time don’t give in’ – de blues is dus zeker aanwezig, maar McRae houdt een sprankje hoop. De Engelsman is nooit een vrolijke Frans geweest en doet niet aan schone schijn: zijn platen zijn als dagboeken. Karakteristiek, afgezien van die merkwaardige, wat afgeknepen stem, is zijn mix van dreigende en lichtvoetige arrangementen, die in songs als The High Life en Expecting The Rain prachtig in balans zijn. Soms gaat het echter ook faliekant mis: Christmas Eve, 1943 begint mooi klein, maar eindigt als een onooglijke draak van een dronken cafélied. Het is gelijk de reden waarom Tom McRae nooit tot de eredivisie der singer-songwriters zal behoren: het niveau van het materiaal is niet overal even hoog. Did I Sleep And Miss The Border is desalniettemin een genietbaar nieuw hoofdstuk van het lange boek McRae.