Kent u die mop van die plaat die op 1 in mijn jaarlijstje van 2019 had moeten staan? U voelt ‘m al: die stond daar niet. Klassiek maar zorgelijk gevalletje ‘pas ontdekt ná de deadline’. Om maar te zeggen: New Hell, het tweede album van het uit Michigan afkomstige Greet Death, kwam nogal binnen (en jaarlijstjes zijn overrated).

Bandnaam, albumtitel(s) en platenlabel duiden misschien op een groteske voorliefde voor dood en verderf, maar dat is schijn. Evenmin is Greet Death een metalband (met een prefix naar keuze). Ze kúnnen over je heen bulldozeren, maar sleuren je net zo makkelijk het sprookjesbos in met wonderschone, diep ontroerende mistroostigheid. Wie er bekend mee is, mag denken aan vergeten bands als Hum en Gravenhurst. En wie een hokje wenst, mag er zelf een timmeren van dikke planken slowcore, shoegaze en postgrunge.

Het titel- en openingsnummer van Die In Love en het daaropvolgende, tamelijk monumentale Same But Different Now doen meteen grondig hun werk: wat een stootkracht, wat een schoonheid en wat een dynamiek. En wat een emotie weet het centrale duo Logan Gaval en Harper Boyhtari – al worstelend met identiteit, liefde en besef van sterfelijkheid – aan de dag te leggen. Al zijn sarcasme en zelfspot op Die In Love ook nooit ver weg; precies de dingen die de luisteraar doorgaans efficiënt behoeden voor weke knieën. Hoe dan ook is er altijd nog de muziek: ietwat anachronistisch misschien, maar zó intens en panoramisch dat je daar meteen doorheen luistert. Wie haalt ze eens naar Nederland?