En zo zette dit trio uit Indiana – sowieso geen gereputeerde rock & rollstaat – me nog behoorlijk op het verkeerde been, met die bandnaam van ze (‘garderobe’, kom op zeg). Ook van de meegeleverde uitleg van het ‘plaatconcept’ kreeg ik aanvankelijk jeuk op onhandige plekken: ‘Dissolution Wave is a space western in which an act of theoretical physics wipes out all of humanity’s existing art and abstract thought.’

Gelukkig maakte de muziek nadien alles goed. Cloakroom zit grofweg in de fijnproevershoek waar ook namen als Hum, Nothing en Greet Death rondhangen (met eerstgenoemde twee wordt zelfs personeel uitgewisseld). De hoek, zeg maar, waar dikke Amerikaanse soep gekookt wordt van shoegaze, sludge, postgrunge en spacerock. Maar dan zonder dat het een kliederboel wordt: de productie is transparant, er is een fraaie balans tussen verraderlijk lichtvoetig en genadeloos hard (en diep en zwaar en slepend, niet te vergeten) en de zangpartijen – clean en melodieus – ontroeren tot op het bot. Toegegeven, sinds ik in 2019 het album New Hell van Greet Death te laat ontdekte om ‘m nog hoog in mijn jaarlijstje te kunnen zetten, ben ik een sucker voor deze sound. Wie kwaad wil, trekt een lijn naar pakweg 1991 (toen groepen als Soundgarden en Monster Magnet nog vrij van commerciële aspiraties met hard en zacht en licht en donker speelden), maar Cloakroom is toch hoorbaar opgegroeid in de drie decennia die daar intussen overheen zijn gegaan. Majestueuze rockplaat.