Maar goed. Een nieuwe Coral dus. En ja, ze kunnen het nog: simpele maar eigenwijze folkpopliedjes schrijven, vol prachtige samenzang, psychedelische kleuren en korte vakanties aan de Amerikaanse westkust anno 1967. Maar – geen nieuws voor Coral-watchers – de gekte, de avonturiersgeest en de onstuitbare geestdrift zijn al jaren zoek. Gelukkig leidt dat op Distance Inbetween niet, zoals eerder gebeurde, tot ongevaarlijke kabbelpopliedjes. Nee, er wordt hier en daar (White Bird, Million Eyes, Holy Revelation) zelfs op dusdanig stoner-achtige wijze gerockt dat ik hier bijna ‘Queens Of The Stone Age light’ noteerde. Bijna. Want dergelijke malligheid blijft in de minderheid. Én in de schaduw van het handjevol fantastische nummers dat deze comeback toch weer oplevert (voor fact checkers: Chasing The Tail Of A Dream, Miss Fortune, She Runs The River en het titelnummer). Ook dát rekenen we maar even tot het Suede-effect.