Het titelnummer, dat als The Diver’s Wife opdook in haar recente setlists, en de onlangs gepubliceerde video voor Sapokanikan deden al het beste vermoeden. Nu kunnen we echt opgelucht ademhalen: de na al die jaren onwaarschijnlijk hooggespannen verwachtingen worden door Divers moeiteloos waargemaakt. De vrees dat Newsoms huwelijk met komiek Andy Samberg – en haar daaruit voortvloeiende toetreding tot celebritykringen – alsmede haar flirt met de filmwereld (ze speelde een rol in Paul Thomas Andersons Inherent Vice) haar muzikale ambities zouden hebben gesmoord, blijkt ongegrond. Integendeel, haar filmervaringen lijken voor nieuwe inspiratie te hebben gezorgd. Ook al zijn de meeste nummers iets korter dan we van Newsom gewend zijn, Divers laat popmuziek van een welhaast cinematografische allure horen. De indrukwekkende arrangementen van topkrachten als Nico Muhly en de medewerking van het Praags Filharmonisch Orkest zijn daaraan niet vreemd. Newsom spreekt van een ‘contract met haar fans’ dat haar niet zou toestaan om eendimensionale, eenvoudige songs te schrijven, maar dat lijkt valse bescheidenheid. Deze dame propt meer ideeën in één song dan de meeste artiesten in drie albums. Het vergt de nodige luisterbeurten om grip te krijgen op de structuur en opbouw van de plaat. En dan hebben we het alleen nog over de muziek. Als tekstdichter legt Newsom al even beeldende en fijnbesnaarde kwaliteiten aan de dag. Concrete plaatsen (zoals het vroege New York in Sapokanikan) zijn zowel decor als metafoor voor persoonlijke ervaring en emotionele catharsis. These en antithese houden haar lyriek onder spanning, soms binnen een en dezelfde song: ‘Love is not a symptom of time / Time is just a symptom of love’, heet het in het adembenemende slotnummer. Met Divers geeft Joanna Newsom nieuwe betekenis aan het begrip ‘eenzame klasse’.