Een bekende van me vertelde me ooit over die ene keer dat hij ‘m ‘per ongeluk’ in het ‘verkeerde’ gaatje stak. Zijn vrouw was bij voorbaat al niet te porren voor dat soort experimenten, dus dan maar zo, was het idee. Het liep niet goed af en hij is inmiddels . . .

Jonge meisjes verzamelden zich de laatste jaren massaal rond Taylor Swifts bestie, en hun invloed is goed te horen op zijn derde album, ÷ (ofwel Divide). Luister maar naar dat One Direction-waardige meebrulrefrein van hit Castle On The Hill of de kinderlijk simpele beat van Shape Of You, die meer aan het intro van Rugrats doet denken dan aan een avondje clubben. Beide vooruitgesnelde singles staan Ed niet, en falen in een poging om de zanger neer te zetten als iets anders dan een gevoelige dude met een gitaar. Vanuit die positie is Ed Sheeran op zijn best, en Divide bevat gelukkig weer een aantal liedjes à la The A Team en Thinking Out Loud: eenvoudig doch hartstochtelijk. ‘You are the one girl, and you know that it’s true’, opent bijvoorbeeld How Would You Feel (Paean), een nummer dat zonder de gepassioneerde zang van Ed niet sprookjesachtig maar puur gezapig zou hebben uitgepakt. Ook Dive, Perfect en Hearts Don’t Break Around Here zijn mooie, romantische popliedjes. Minder geslaagd zijn de nummers die een andere beproefde Sheeran-formule volgen, namelijk die van akelige wittemans-rap over suffe knutselbeats. In Eraser en Galway Girl klinkt Sheeran meer als Macklemore dan als zichzelf. Ugh. Al met al is Divide een typische popplaat, zoals voorgangers + (Plus) en x (Multiply) dat ook waren. Een handvol aardige liedjes, afgewisseld door veel nummers die alleen aspirant-misses Sheerans zullen waarderen.