Samen met gitarist Dean Fertita (Queens Of The Stone Age, Hello=Fire) en bassist Jack Lawrence (tevens in The Raconteurs en recentelijk gesignaleerd met City And Colour en JEFF The Brotherhood) maakten ze in 2009 een vliegende start met twee snel achter elkaar verschenen albums vol onderhoudend groovende garageblues en classic rock. Heel diep ging dat allemaal niet, maar ’t klonk desondanks verrukkelijk rauw, kaal, sexy, funky, vet en vervormd, met extra punten voor het muzikale referentiekader: ergens tussen Led Zeppelin, The Jon Spencer Blues Explosion en de moederbands van de deelnemers aan het feestje dat The Dead Weather duidelijk was. En nog steeds is. Want vijf jaar na Sea Of Cowards is er niet zo gek veel veranderd, zo maakt plaatopener I Feel Love (Every Million Miles) al meteen duidelijk. Nog altijd klinken de songs – op dat Bond-dingetje na dus – als veredelde jamsessies-op-één-goedgelukte-riff en zodra Jack White even de ruimte krijgt, zoals in het geestige Three Dollar Hat, rolt er meteen een funky hiphop-workout in de beste Beastie Boys-traditie uit (juist, net als bij Looking At The Invisible Man op de vórige plaat). Voor de rest maakt Mosshart hier overigens stevig de vocale dienst uit, en wel dusdanig overtuigend – als in: onnavolgbaar schakelend tussen stoer, geil en kwetsbaar – dat Dodge And Burn bij vlagen vooral doet uitzien naar een nieuwe plaat van The Kills (die ook alweer vier jaar droog staan). Al is een nieuwe Raconteurs ook wel weer eens welkom. Maar tot die tijd kunnen we prima vooruit met deze derde pretentieloze Dead Weather-plaat op rij.

Dodge And Burn van The Dead Weather cadeau krijgen, samen met de nieuwe albums van Lana del Rey, Beach House en Chvrches? Neem dan nu een abonnement op OOR! Klik hier voor meer info.