Het kan u niet ontgaan zijn: er is een pandemie gaande. En het is allemaal begonnen bij Eddie Verder en z’n fucking ukelele. Ik heb het natuurlijk over de zanger-van-rockband-gaat-solo-op-de-gevoelige-tour-pandemie. Nu weer Gregg Barnett – die zich tegenwoordig Gregor noemt om te laten zien dat ‘m echt menens is – van The Menzingers, de allerleukste punkband van de laatste tien jaar.

Waarom willen al die punkers toch laten zien dat ze ook wel eens naar Tom Waits hebben geluisterd? Solodebuut Don’t Go Throwing Roses In My Grave is een haast onvervalste Americana-plaat. Neem de titelsong: Barnett gaat full on country met z’n mondharmonica en metaforen over dealtjes met de duivel. Best een lekker nummer trouwens, maar dat komt vooral omdat ik een ontzettende fan ben van de tikkeltje valse zang van Barnett. In The First Dead Body I Ever Saw is het westernsfeertje dan wel weer erg dik aangezet. Juist als de zanger/gitarist iets meer tempo durft te maken, zoals in Driving Through The Night, krijgt deze plaat een broodnodige eigen smoel. Op momenten kabbelt het net iets teveel voort en dat is jammer, want Barnett is een uitstekende tekstschrijver die hier met gemak laat zien naast coming of age-punktracks ook duistere nummers over dood, verderf, eenzaamheid en ziekte uit z’n mouw te kunnen schudden.