Kelly Lee Owens is een geweldige artiest om te volgen. Nooit weet je wat je kunt verwachten. Na een indiepopverleden met The History Of Apple Pie (de naam is beter dan de band) maakt ze alweer een jaartje of zeven liedjes op het snijvlak van dreampop en linksdraaiende elektronica. Leerden we op voorganger LP.8 de obscure thuisknutselaar in Owens kennen, twee jaar later richt ze zich nadrukkelijk op de dansvloer.
‘Voorganger’ is misschien niet de juiste term als het over LP.8 gaat. Chronologisch gezien was het niet haar achtste maar haar derde album, wat de vraag oproept of we Dreamstate dan wél als derde album moeten beschouwen, als haar negende of misschien gewoon als nummer vier. Hoe dan ook houdt ze zich verre van de noise-experimenten van weleer. Deze plaat staat met twee benen in de nineties-trance. Vooral single Higher put uit die tijd, het had zomaar een hitje op Radio 538 kunnen zijn. Wat me destijds aan die muziek stoorde, zit me ook hier in de weg: de gemakzuchtige melodieën, de laffe beats, de nauwelijks gelaagde producties zonder dat je er rauwheid voor terugkrijgt. Nu moet gezegd dat Owens het allemaal een stuk smakelijker aanpakt dan in de jaren negentig gebruikelijk was, maar echt spannend wordt het zelden. Met melige appels bakt zelfs de beste patissier geen smakelijke appeltaart.