Maar Thundercat is ook een trotse weirdo. En om die karaktereigenschap kun je niet heen op Drunk. In de eerste vijf minuten van de plaat passeert er een hyperactieve jazzinstrumental (Uh Uh), een tekenfilmmuziekachtig lied over technologie (Bus In These Streets) en een nummer dat eindigt met gesnurk en een scheet (Captain Stupido). Drunk bevat 23 tracks, waarin Bruner zowel zijn tekstuele als muzikale weirdness kwijt kan. De lijn tussen gek en geniaal is flinterdun, dat blijkt ook hier. Kenny ‘Danger Zone’ Loggins en oud-Doobie Brother Michael McDonald optrommelen voor een Earth Wind & Fire-ademende soulbriljant (Let Me Show You)’ Geniaal! Een extreem nerdy ode aan Tokyo vol gamehall bleeps en anime-namedrops’ Dito. De meeste nummers duren nog geen drie minuten, maar Bruner en producer Flying Lotus weten ze niettemin vol te proppen met tientallen virtuoos ingespeelde laagjes. De op goedkope luidsprekers onhoorbare Kamasi Washington-sax aan het einde van Them Changes en de funky, naar Bootsy Collins knipogende baslijnen onderin het uiterst verslavende Friend Zone, om maar wat te noemen. Drunk is een plaat die je draait, draait en draait. Niet alleen omdat alles simpelweg zo lekker klinkt, maar ook omdat je steeds weer nieuwe inzichten, nieuwe grappen, nieuwe klanken en nieuwe easter eggs ontdekt. In tegenstelling tot op Thundercats eerste twee albums duurt geen nummer hier te lang. Hij werkt een idee uit en gaat verder met iets nieuws, om het hele boeltje uiteindelijk samen te voegen tot één grote, doldwaze collage. Het maakt Drunk een van de meest unieke platen van dit jaar, afkomstig van een artiest die op zijn eigen planeet opereert.