Met wat goede wil valt die lijn aardig door te trekken naar hun muziek, want die klinkt in de eerste plaats Spartaans en mechanisch. Ook letterlijk, want veel rek heeft er nooit in gezeten: leg debuut At Action Park (1994) naast Dude Incredible en de verschillen in aanpak zijn minimaal. Wat overigens niet wil zeggen dat stilstand bij Shellac aanvoelt als achteruitgang; er zit doorgaans zoveel tijd tussen hun albums (de voorganger is uit 2007) dat ze je steeds opnieuw verbazen – en omverkegelen – met hun signature sound: een verbeten mix van noise, hardcore en mathrock zonder al te veel melodie, die qua drive altijd mooi balanceert tussen meeslepend (check vooral het Led Zeppelin-achtige titelnummer) en afstandelijk. Exemplarisch voor dat laatste is hier het instrumentaaltje The People’s Microphone: knap uitgevoerd en retestrak ontworpen, maar body & soul zijn zoek. Het zal niet voor niets zijn dat Shellac vooral live een topattractie is. ERIK VAN DEN BERG