Waar was Christien Oele eigenlijk deze festivalzomer? Of de festivalzomer van 2023? Of die van 2022? Onder de artiestennaam VanWyck maakt de Amsterdamse zangeres inmiddels al zes jaar de beste country-, Americana- en folkmuziek van eigen bodem. Niettemin stond ze nooit op een Lowlands, een Best Kept Secret of een Down The Rabbit Hole.

Hopelijk komen die boekingen volgend jaar, want Oele verdient een groter publiek. Dust Chaser is haar vijfde plaat sinds 2018, waarop de zangeres zich wederom opnieuw uitvindt binnen de kaders van de ambachtelijke muziek. Tekstuele inspiratie vond ze deze keer in zichzelf. Toen een blessure haar tot rust en reflectie dwong, ontdekte ze dat ze veel bagage met zich meedroeg. Ze moest leren loslaten. Muzikale inspiratie om haar bij dat proces te ondersteunen, vond Oele in de blues, woestijnrock, dance en psychedelische muziek.

In opener Unravel hoor je dat meteen. Het nummer begint met een bijna catchy pianopatroontje, maar eindigt in een donkere, zanderige windhoos van gitaren. ‘Let me unravel / I will unravel’, zingt ze, kwetsbaarder dan ooit. Gedurende Dust Chaser hoor je Oele steeds meer zelfvertrouwen krijgen. ‘I’m just gathering speed’, stelt ze in het derde liedje, de galopperende countrytrack Flowers In The Field. ‘Are we free at last or are we on the run?’ vraagt ze zich af in de brandende Americana van Desert Bride.

De songs worden geleidelijk aan steeds iets lichter en in het minimalistisch gearrangeerde Towards The Sun is VanWyck er eindelijk klaar voor. ‘With my hands free and my head strong / I turn towards the sun / I think it’s time babe / I think that it’s time that I’m moving on.’ Prachtig.