De accordeon, die dankzij Amélie toch zijn handelsmerk is geworden, blijft echter nog steeds een prominente rol spelen, ditmaal om de melancholie kracht bij te zetten. Een goed voorbeeld is het prachtige titelnummer, waarin de accordeon droevig inzet na de mystieke openingsakkoorden van gitaar en piano. Dark Stuff klinkt dan weer bijna gotisch, door een dwepende meisjesstem en de vertrouwde stem van Tiersen zelf. Even doet de Fransman denken aan Serge Gainsbourg en op zijn manier provoceert hij ook een beetje in Fuck Me. De memorabele woorden die Gainsbourg ooit sprak tegen Whitney Houston in een Franse talkshow klinken bijna als een echo in het lied door. Tiersen weet in ieder geval wederom een brug te slaan tussen instrumentale muziek en orkestrale pop. De kans dat Dust Lane echter nieuwe fans gaat aantrekken lijkt me klein, al is het wel een van zijn meest overtuigende pogingen tot nu toe. JUSTIN DOORNEKAMP