Voeg daarbij de ‘never change a winning team’-gedachte en het oordeel over Jamiroquai zou snel geveld kunnen zijn. Goed, Dynamite klinkt precies als de voorgaande platen. Dezelfde funk, dezelfde ritmes en hetzelfde zorgeloze geluid, maar dat is precies wat Jamiroquai zo tijdloos maakt. Tijdloos, maar zeker niet saai: er zit nog steeds genoeg variatie en frisheid in het geluid. Hoewel de band (onder strikte leiding van Jay Kay) de laatste paar albums de kant van de disco op ging, zijn er nog steeds jazzrandjes te vinden. In Talulah bijvoorbeeld worden we zelfs op een ware jazzsax getrakteerd.

Toch is de disco Jay Kay gaan beheersen en het staat hem prima. De laatste helft van het album is iets zwaarder dan het begin, maar over het geheel genomen klinkt Dynamite vooral als een flinke zak snoepgoed. Kleurrijk, zoet en bij overmatig gebruik ook erg lekker. Maar wel slecht voor het gebit. SANDER SCHOEMAKER