Het eerste liedje heet Dusty en veel tijd is niet nodig om te constateren dat Hannah Cohen wel meer bloemen uit een stoffig lenteveld heeft geplukt. Ze heeft niet de stem, kom nou, maar ze heeft wél smaak en kan ook nog eens een heel behoorlijk liedje schrijven.

Een verhuizing naar de Catskills, een schitterend groen en bergachtig gebied, deed haar de artpop achter zich laten en de blik op country en folk richten, met een stevige portie soul om de boel op smaak te brengen. De bovengenoemde opener laat de blazers, strijkers en andere ornamentele hulpstukken over elkaar heen buitelen en hé, dan mag het geen verrassing heten dat ook hier Sufjan Stevens een handje heeft geholpen. De prachtige façades staan voor stevige bouwwerken: de vriendelijke melancholie van een liedje als Mountain is op elk album een warme uitgestoken hand. De soulvolle huppel van Earthstar doet dan weer denken aan Natalie Prass. En liedjes als Shoe en Dog Years voegen dan toch weer een vleugje van het onverwachte toe: een roffel, een uithaal – iets onverwachts in de groene bergen. Het hele album klinkt overigens als een klok, mede de verdienste van Cohens partner Sam Owens, die de knoppen al bediende voor acts als Big Thief en Cass McCombs. Het levert een prachtplaat op, die net als zo’n groene berg eerst eenvormig lijkt, maar bij nadere inspectie vol met leven en kleur blijkt te zitten.