En ondanks die sobere aanpak ook de meest bombastische, zoals in het wankele The Red Carpet Grave, dat uitmondt in een grootse, filmische uitbarsting van solo’s en aanzwellende gitaren. Het zijn ook solo’s die bijna ieder nummer op eigen kracht van een theatraal einde voorzien. Ronduit ongemakkelijk wordt het bij Just A Car Crash Away, waarin Manson verdrinkt in z’n eigen hel. Onbewust denk je aan z’n oude mentor Trent Reznor ten tijde van The Downward Spiral. Toch levert die organische aanpak ook een fikse reeks aan singlekandidaten op, zoals de twee garage-achtige songs They Said That Hell’s Not Hot of Putting Holes In Vampires laten horen. Staat dan weer wel een misser als You And Me And The Devil Makes 3 tegenover, met een infantiele, kinderachtige tekst. Zeer bijzonder is Heart Shaped Glasses, dat is opgebouwd rond een hoekige basloop. Een nummer dat in de jaren tachtig is geworteld (niet in het minst door het refrein dat richting Prince gaat, ja echt), maar daardoor ook heel erg van nu is. Erg nú is ook Are You The Rabbit? met z’n White Stripes-feel. Moedige uitstapjes dus, maar waar plaats je nu zo’n rariteit? Niet in Mansons normale discografie. Het is zoals gezegd een overgangsplaat. Eén die óf heel succesvol wordt óf heel erg gaat floppen. Geen tussenweg mogelijk bij dit fascinerende en tegelijk ongemakkelijk kijkje in het gevoelsleven van een fenomeen. Eigenlijk is Eat Me, Drink Me niet de zesde plaat van Marilyn Manson. Nee, dit is een debuutplaat. Van iemand die zich niet meer verschuilt achter gitaarmuren of controverses. Eat Me, Drink Me is de eerste cd van Brian Warner. PHILIPPUS ZANDSTRA