Het prikkelendste verhaal rond de zesde Editors-plaat Violence (2018) was dat Tom Smith en consorten de productionele hulp hadden ingeroepen van Benjamin John Power alias Blanck Mass. Diens vrij radicaal vormgegeven elektronica – ook als de helft van Fuck Buttons – associeer je niet snel met de grotegebarenpop- en rock van Editors.

Power is nu zelfs officieel bandlid geworden, terwijl de Blanck Mass-mix van Violence destijds werd afgekeurd (en later alsnog werd uitgebracht als The Blanck Mass Sessions). Editors zal nog steeds niet voor Le Guess Who? worden uitgenodigd – eerder dit jaar stond de band mét Power op Dauwpop en Vestrock – maar kiest op EBM wel volledig voor de visie van Blanck Mass. Zijn ronkende elektronica, brute beats en overstuurde geluiden hoor je in elke song terug. De opwinding zit ‘m voornamelijk in de productie, want het songmateriaal is niet bepaald binnenstebuiten gekeerd.

Binnenkomer Heart Attack begint ongemeen spannend, maar ontvouwt zich melodieus en tekstueel (refrein: ‘No one will love you more than I do’) als een typische Editors-song. Zijige ballads ontbreken nagenoeg – met het aanstekermoment Silence kunnen we in deze vorm goed leven – en Smith zingt puntig, er zit een stuwende energie in EBM dat vooral uptempo en dansbare songs met jachtige ritmes bevat. EBM staat uiteraard voor Editors Blanck Mass, maar verwijst ook naar electronic body music, de industriële dancepunk uit de vroege jaren tachtig (Front 242, Nitzer Ebb). Die invloed komt volledig voor rekening van Blanck Mass en komt ‘t beste uit de verf in het stevig doorstampende Picturesque, het noisy vormgegeven Strawberry Lemonade en het kleurrijk gearrangeerde Strange Intimacy. Editors leunt nadrukkelijk op de sound van Blanck Mass. De band heeft zichzelf op EBM niet opnieuw uitgevonden, maar wel een serieuze opfrisbeurt gegeven die zeer welkom is.

De nieuwe OOR is uit!

Bestel ‘m hier.