In de vorige OOR vroeg Grohl zich hardop af wat nou eigenlijk het verhaal van Echoes, Silence, Patience And Grace is. Conclusie: misschien is er wel geen verhaal. De Foo Fighters-plaat met de meest pretentieuze titel heeft geen duidelijke richting. De grenzen van het Foo Fighters-universum lijken na zes albums wel verkend. Nummer zes gaat vertrouwd van start met The Pretender, Let It Die en Erase Replace, allemaal volgens het bekende hard/zacht-recept dat we inmiddels kennen. Het luistert prima weg, maar een nieuwe stadionkraker als All My Life of Everlong zit er niet tussen. Op het minder beukende gedeelte van de plaat boekt de band meer winst: Long Road To Ruin, Summer’s End en Statues zijn smaakvolle feelgood-popsongs met veel country- en folkinjecties. Voornaamste kritiek: Foo Fighters herhalen zichzelf in elk opzicht en dat is voor het eerst. Zoals collega Bemboom al schreef in de vorige OOR: de storm in Dave Grohl is wat gaan liggen. De kernsong van Echoes, Silence, Patience And Grace lijkt dan ook de afsluitende ballade Home, waarin Grohl zich schaamteloos sentimenteel laat gaan: ‘The fear of my heart, absence of faith, all I want is to be home’. En onthult daarmee alsnog het verhaal achter de zesde Foo Fighters. Het beest lijkt getemd. En daarmee het vuur van Foo Fighters? JOHN DENEKAMP