Nogmaals, je kan dan wijsheden gaan opdreunen met trefwoorden als ‘stilstand’ en ‘achteruitgang’, maar je kan ook met enige tevredenheid constateren dat de resterende drie mannen van Interpol – zanger Paul Banks nam voor El Pintor ook de bas erbij – aangenaam stoïcijns blijven doen waar ze het beste in zijn: broeierige maar smaakvolle en scherpgesneden songs bouwen op dezelfde vruchtbare grond als waar ooit, diep in de jaren tachtig, de spannendste new wave groeide. Waarbij men – net als Editors, maar dan anders – de Joy Divison-erfenis natuurlijk al lang geleden omzette in een Eigen Geluid. Zoiets. De vooruitgestuurde, behoorlijk rake single All The Rage Back Home is wat dat betreft tamelijk representatief voor dit vijfde Interpol-album. Bovendien illustreert die single meteen de winst die El Pintor, bij nader inzien, wel degelijk boekt: het songmateriaal is stukken memorabeler dan op het uiteindelijk toch weinig beklijvende Interpol. Alleen Anywhere wil z’n vele tinten grijs maar niet ontstijgen en twee songs (My Desire en Same Town New Story) worden lichtelijk ontsierd door het soort houterige en vergezochte gitaarmotiefjes waarmee Daniel Kessler in het verleden wel vaker op zoek ging naar een eigen signatuur, terwijl ze ook ritmisch maar niet lekker op gang komen. Voor de rest geen klachten. De songs op El Pintor zitten weliswaar weer net zo streng en smetteloos in het zwarte pak als de bandleden zelf, maar zolang de dwingende tenor van Paul Banks daar voldoende melodie, emotie en andere zaken van vlees en bloed doorheen weeft (hij is behoorlijk in vorm hier), blijft de balans intact. En kan Interpol eindeloos – en straffeloos – platen als deze blijven afleveren. ERIK VAN DEN BERG