‘If you’re not ready, the world’s not ready for me’, klinkt het in openingsnummer Insatiable Love. Het bleken profetische woorden, want na de opnames in 1991 bleef het tweede album van de Britse cultdancegroep Electribe 101 meer dan dertig jaar op de plank liggen.
Terwijl de groep rond zangeres Billie-Ray Martin een jaar eerder nog samen toerde met Depeche Mode en door cultuurmagazine I-D ‘The next band to meet the queen’ werd genoemd. Maar toen was plotseling het sprookje uit. Martin ging verder als soloartieste, terwijl de rest van de groep als The Groove Corporation de hort op ging. Maar de sensuele magie van het uiterst dansbare debuutalbum Electribal Memories (1990) werd nooit overtroffen. Ook nu niet, want eerlijk gezegd snappen we wel waarom Phonogram geen brood zag in opvolger Electribal Soul. Het blijkt een wisselvallig ratjetoe aan stijlen, waarbij zangeres Martin zich geregeld verslikt in over-de-top-zanglijnen en de liedjes soms amper beklijven. Met het pathetische Deadline For My Memories als mierzoet dieptepunt. Is het dan louter kommer en kwel? Gelukkig niet. De spannende cover van Throbbing Gristle’s Persuasion laat een glimp horen van de verleiding van weleer.