Want hoewel er allang geen onbedaarlijk heroïnegebruik meer aan ten grondslag ligt (de onbeluisterbare vruchten dáárvan staan op Frusciante’s vroegste soloplaten), klinkt Enclosure wel zo. De man heeft namelijk sinds z’n terecht genegeerde album PBX Funicular Intaglio Zone (2012) de elektronica en – hou u vast – de drum ‘n’ bass ontdekt en is daar kennelijk zó mee in z’n nopjes dat heel Enclosure er prominent mee moest worden aangekleed. Of liever: verziekt. Zodoende zitten we naar een totaal schizofrene plaat te luisteren, waarbij dunnetjes doorschemert dat Frusciante het schrijven van bezwerende popliedjes nog altijd beheerst, maar anderzijds elk gevoel voor esthetiek en verhouding kwijt is: op Fanfare en Zone na wordt elke song ontsierd door misplaatste breakbeats, onlogische tempowisselingen en oeverloos drum ‘n’ bass-geratel in de geest van Squarepusher (maar dan zonder aanwijsbare visie). Om tureluurs van te worden. Volgens Frusciante is Enclosure ‘presently my last word on the musical statement which began with PBX.’ Goed nieuws. Evenals het feit dat het slotnummer van dit misbaksel Excuses heet. ERIK VAN DEN BERG